Jeśli chcesz poznać język obcy, zacznij go używać i mówić! I to wszystko. Ten prosty pomysł został przedstawiony w 1985 roku przez kanadyjską lingwistkę Merrill Swain.
Hipoteza Swain nazywana jest Comprehensible Output Hypothesis. Zakłada ona, że nauka języka ma miejsce, gdy uczeń odkryje „lukę” w swojej wiedzy. Gdy tylko zostanie zauważona luka, uczeń stara się ją wypełnić (na przykład nauczyć się konstrukcji, której brakuje mu w mowie, frazach lub słowach). Wypełniając brakujące fragmenty, uczeń buduje swoją bazę językową.
Ta teoria jest też związana z Hipotezą Dostrzegania, o której mówił Schmidt. Swain wyróżnia trzy funkcje produkcji (output functions):
1. Noticing function (funkcja dostrzegania):
Uczniowie napotykają luki pomiędzy tym co chcą powiedzieć i tym co umieją powiedzieć, więc zauważają czego nie umieją lub tylko częściowo umieją w danym języku.
2. Hypothesis-testing function (sprawdzanie hipotezy):
Kiedy uczeń coś mówi, zawsze istnieje przynajmniej ukryta hipoteza leżąca u podstaw jego wypowiedzi, np. o gramatyce. Wypowiadając coś, uczeń sprawdza tę hipotezę i otrzymuje informację zwrotną od rozmówcy. Ta informacja zwrotna umożliwia w razie potrzeby ponowne przetworzenie hipotezy.
3. Metalinguistic function:
Uczniowie zastanawiają się nad językiem, którego się uczą, a tym samym produkcja języka (output) pozwala im kontrolować i internalizować wiedzę językową.
Wszystko, czego się nauczyliśmy, intensywnie przetwarzamy i zauważamy, czego nam brakuje. Szukamy alternatyw, a jeśli ich nie znajdziemy, uczymy się brakujących składników.
Zatem, jeśli chcemy zastosować to podczas zajęć, bardzo ważne, aby połączyć nacisk na gramatykę z nastawieniem na komunikację od samego początku. Podczas lekcji nauczyciel powinien dać uczniom jak najwięcej możliwości porozumiewania się w języku docelowym (co faktycznie dzieje się na kursach w Project 12), ponieważ to właśnie podczas takich ćwiczeń będą oni mogli dostrzec swoje niedociągnięcia.
I w oparciu o tę hipotezę, począwszy od pierwszego poziomu, uczniowie wykonują ćwiczenia komunikacyjne i uzupełniają swoje luki. Ułatwiają to również inni uczniowie – komunikując się, zwracamy uwagę na to, z jakich struktur korzysta nasz rozmówca i dostrzegamy, czego brakuje nam samym.
Merrill Swain również podkreśla, że od początku kursu nauczyciel powinien mówić w języku docelowym (w naszym przypadku po angielsku). To pomaga uczniom nie tworzyć „etykiet” dla struktur gramatycznych, które tylko zaśmiecają ich mózgi. Zamiast tego uczniowie sami wyciągają wnioski w oparciu o kontekst i przyzwyczajają się do języka (a nawet poprawiają umiejętność słuchania).
Dalsze badania Swain pokazały też, że nauczyciele często używają mniej więcej tych samych struktur, form i zwrotów podczas prowadzenia zajęć. A to właśnie oni są dla większości uczniów głównym źródłem wiedzy o języku oraz bazą do wypełnienia luk.
Czyli może dojść do sytuacji, w której uczniowie ograniczą się podczas zajęć do mało zróżnicowanych form i struktur, hamując tym samym swój rozwój.
Mamy na to rozwiązanie. W Project 12 stosujemy nowatorskie podejście do nauki, ponieważ nie ograniczamy naszych uczniów do jednego lektora. Możesz dowolnie zmieniać dni i godziny swoich zajęć oraz trafiać na innych nauczycieli. Nie przyzwyczajasz się dzięki temu do jednego sposobu przekazywania informacji, tylko czerpiesz wszystko co najlepsze z wielu źródeł jednocześnie.
What’s in it for us?
- komunikuj się więcej w języku, którego się uczysz i zwracaj uwagę na swoje luki w wiedzy;
- nie ucz się języka w swoim ojczystym języku, ale od razu w języku docelowym;
- nawet na poziomie podstawowym posługuj się językiem docelowym – tylko w ten sposób możesz go opanować!
